Foxstruck και άλλες συγκρούσεις από τον Shari Kocher
Puncher & Wattman, 2020
Όταν πρωτοδιάβασα αυτό το βιβλίο, έμεινα έκπληκτος από όλες τις αλεπούδες, τα ελάφια και τα άλογα. Αυτοί οι τύποι ζώων φαίνονταν τραγανά, στερεότυπα, Disney. Γιατί δεν μιλάει για καγκουρό ή κοάλα; Σκέφτηκα. Τα ιθαγενή ζώα έχουν περισσότερο βάρος, περισσότερο βάθος, περισσότερες καμπές. Αφού το διάβασα ξανά, κατάλαβα ότι ήταν μου να είμαι τσακισμένος, να προσποιούμαι ότι δεν έγινε αποικισμός, σαν να μην ήμουν λευκή —μια μικρή πριγκίπισσα—σαν να μην ήμουν πραγματικά άνθρωπος και να μην υπήρχα πραγματικά.
Αν υπάρχει κάτι που κάνει ο Kocher σε αυτό το βιβλίο, είναι να επιβεβαιώνει την ύπαρξη, ακριβώς με το να καθυστερεί τη βία που είναι ένας από τους όρους του. Ο Kocher ξεκινά το ομώνυμο ποίημα «Foxstruck», στέκεται στη μάντρα, κοιτάζοντας το «Dog Star», τον Syrius—το πιο λαμπρό αστέρι (19). Αυτό το Syrius έχει «το σχεδόν / ξεχασμένο όνομα μιας ναυαρχίδας», το HMS Σείριος του πρώτου στόλου (19). Αυτό το πλοίο φέρνει μαζί του «τύφο, χολέρα και γλυκαντικό αμορτισέρ», το τελευταίο είναι ένας ευφημισμός για τους δηλητηριασμένους αποίκους ψωμιού που μοιράστηκαν στους ανθρώπους των Πρώτων Εθνών σε μια πράξη γενοκτονίας, όπως γράφει ο Kocher στις σημειώσεις (135). Ο ομιλητής έχει κληρονομήσει αυτή την ιστορία: «Δεν έχει νόημα πώς φτάσαμε εδώ» (19). Είναι στερημένη από τόπο και κοσμολογία, τη μοναδική της ιστορία αυτή των γενοκτονιών εποίκων. Κι όμως αυτή είναι εδώ, και επομένως αναγκαστικά:
[…] Makes perfect sense: a fox, eye-locked, almost touching me. Three red paws on the ground, one white, lifted in mid-step, a thousand tiny hairs sparking moonlight. (19)
Βλέποντας την αλεπού βοηθά ο ομιλητής να κατανοήσει την ύπαρξή της, αλλά αυτό το νόημα δεν είναι οριστικό, δεν υπάρχει πραγματικά απάντηση:
[…] Standing alone in a paddock pouring electricity under a night sky blinking cold atoms without answer, blood quickens the slow burn of fox, tricky as history, the fire before and after. (19–20)
Η φωτιά είναι κεντρικό θέμα του βιβλίου. Στο ‘Foxstruck’ το ηχείο είναι χτύπησε από την αλεπού, γιατί κρατάει την «παλιά γλώσσα της φωτιάς» (19). Στο «Goats Cheese with Honey and Rosemary on Toast on a Sunday Morning», η φωτιά είναι επίσης παλιά, πρωτογενής: «Η φωτιά μας έκανε, η ζέστη γίνεται εμείς» (41). Ο Kocher συνδέει την καταγωγή και την παρούσα στιγμή. Η φωτιά μάς δημιούργησε με έναν πρωτότυπο, αλχημικό τρόπο, μαζί με τα άλλα στοιχεία, και η θερμότητα, στην επαφή και στην τροφή, συνεχίζει να μας συντηρεί. Το ποίημα συνεχίζει:
Hands that milked the goat and bee, the bee that milked the flower, equally your hands, last night and this morning churn, to set, to rise, to spread this yeast in me the fire alights (41)
Το πεζό αντικείμενο του τίτλου —«Goats Cheese with Honey and Rosemary on Toast» — χάνει τη λάμψη της αντικειμενικότητάς του καθώς ο Kocher προσδιορίζει το πρωταρχικό στοιχείο – τη φωτιά – καθώς και τη σχέση – την αγάπη – που έκανε το γεύμα δυνατό. Η φωτιά και η αγάπη είναι μεταφορές η μία για την άλλη σε αυτό το ποίημα και φαίνονται και τα δύο απαραίτητα.
